کشف معادن گمشده ی هخامنشی در غرب ایران
به گزارش سفرگو، رییس پژوهشگاه میراث فرهنگی از کشف معدن گمشده هخامنشی در آبدانان استان ایلام آگاهی داد و اظهار داشت: بالاتر از دو هزار سال بود که منبع اصلی سنگ های کاخ داریوش بزرگ در شهر باستانی شوش مشخص نبود و الان این معادن گمشده‌ی هخامنشی توسط باستان شناسان ایرانی شناسایی شده است.
به گزارش سفرگو به نقل از ایسنا، محمدابراهیم زارعی که جمعه بیست ودوم فروردین ماه ۱۴۰۴ برای نظارت بر جستجوهای دیرینه شناسی به شهرستان آبدانان در استان ایلام سفر کرده بود، کشف معادن هخامنشی در آبدانان را بعد از دو هزار سال «شگفت انگیز» توصیف کرد و اضافه کرد: این معادن منبع اصلی سنگ های کاخ داریوش در شهر باستانی شوش در استان خوزستان بوده اند.
رییس پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری درباره ی جزییات بیشتر کشف این معادن توضیح داد: این کشفِ بی سابقه، که می تواند یکی از مهم ترین اکتشافات دیرینه شناسی سالیان اخیر در خاورمیانه محسوب شود، به پیشنهاد «محمد حیدری»، معلم آبدانانی، کاشف این معدن و هدایت «لقمان احمدزاده شوهانی»، عتیقه شناس انجام شده است. تیم پژوهشی زیر نظر پژوهشکده دیرینه شناسی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری با بهره گیری از تلفیق بررسی های میدانی، داده های ماهواره ای و مطالعات زمین شناسی توفیق یافتند بقایای معدن کاری عظیم هخامنشی، ابزارهای برش سنگ، شواهد استخراج، حتی مقادیر شایان توجهی از سنگ آهن را نیز در کنار سنگ های آهکی شناسایی کنند. سنگ آهنی که احتمالاً برای ساخت بست های فلزی در معماری سنگی هخامنشی کاربرد داشته است.
این عتیقه شناس در ادامه اظهار داشت: داریوش بزرگ شاهنشاه هخامنشی در کتیبه یادبود بنیاد کاخ آپادانا در شوش، یکی از باشکوه ترین بناهای سلطنتی ایران باستان، به محل تامین سنگ استفاده شده در این کاخ با نام «ابیرادوش» اشاره می کند اما محل دقیق این معدن تا حالا ناشناخته مانده بود. کشف این معادن در آبدانان، در دامنه های کبیر کوه می تواند معمای تاریخی دو هزار ساله ای را حل کند.
رییس پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری اظهار داشت: باستان شناسان براین باورند که این کشف نه فقط پنجره ای نو به فرایندهای ساخت و تامین مصالح در امپراطوری هخامنشی می گشاید، بلکه می تواند الهام بخش بازبینی در شبکه های حمل و نقل، مدیریت منابع و فناوری های سنگتراشی دوران باستان در ایران و سرتاسر جهان باشد.
زارعی اضافه کرد: مسیر احتمالی حمل و نقل این سنگ ها از آبدانان به شوش، تلفیقی از جاده های کوهستانی و مسیرهای آبی بوسیله رودخائه کرخه بوده است. فاصله این معادن تا شوش حدود ۱۵۰ کیلومتر برآورد می شود.
این عتیقه شناس بیان کرد: امیدواریم این کشف و پژوهش های پیوست آن، نه فقط قدمی بزرگ در درک معماری و فناوری ساخت در عصر هخامنشی باشد، بلکه بتواند مبنایی برای ثبت جهانی این معادن در لیست میراث جهانی یونسکو و توسعه پایدار گردشگری علمی و فرهنکی در منطقه زاگرس میانی باشد.
رییس پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری اظهار داشت: این کشف، در صورت تأیید غائی ارتباط با «ابیرادوش»، می تواند معادل کشف معدن مرمر آتن برای پارتنون در تاریخ معماری جهان باشد.
جزییات بیشتر درباره ی معادن تازه کشف شده‌ی در غرب ایران که بنابر اعلام پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری، در رابطه با دوره هخامنشی و سنگ های کاخ داریوش در شهر باستانی شوش بوده، هنوز مشخص نیست و تصاویر بیشتری از طرف این پژوهشگاه منتشر نشده است.
حدود یک دهه پیش نیز باستان شناسان ایرانی معادنی را از دوره هخامشی در دشت پاسارگاد و نواحی هم جوار آن کشف کرده بودند. فرهاد زارعی کردشولی، که سرپرست هیات بررسی دیرینه شناسی شهرستان پاسارگاد بود، بهمن ماه سال ۱۳۹۵ درباره ی آن کشف اظهار داشته بود: «از این آثار می توان به ۲ معدن سنگ های آهکی تراورتن سفید در کوه الماس بُری تنب کرم و معادن سنگ های ماسه سنگی موسوم به ابوالوردی اشاره نمود. معدن «الماس بری»، به وسعت بالاتر از ۶ کیلومتر مربع، مهم ترین و بزرگ ترین معدن هخامنشی مربوط به پاسارگاد است که از بالاتر از چهل قسمت آن سنگ برداشت شده است. از سنگ های استخراج شده از معدن «ابوالوردی» در پر کردن فضای داخلی دیواره صفه تُل تخت و زیرسازی کاخ ها و آب نماهای باغ شاهی بهره برده اند.»
پژوهش های باستان شناسان آن زمان، درباره ی سیستم برداشت سنگ از معادن هخامنشی ها در پاسارگاد نشان می داد که «پس از انتخاب محل بُرش و بر طبق ابعاد بلوک مورد نیاز، حجاران مبادرت به جداسازی بلوک ها با انواع تیشه و قلم می کردند و در مرحله بعد بلوک ها را که بصورت قلمه ستون های نیمه تراش و مکعبی شکل ۲ تا ۵۰ تُن بودند از صخره ها جدا می کردند و در دره های ریگزار مانند معدن به دامنه کوه انتقال می دادند. در مرحله بعدی بلوک ها را سوار بر ارابه های بزرگ می کردند و با چهارپایانی مانند گاو، بعد از گذار از تنگه های بلاغی و سعادت شهر، به پاسارگاد انتقال می دادند و کار می گذاشتند. سپس بلوک ها یا قلمه ستون ها را با انواع تیشه ها (از زبره تراش تا بسیار ظریف) صاف می کردند و در آخر بوسیله لیف درخت خرما یا پوست کوسه صیقل می دادند.»
منبع: safargoo.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب